ایمونوتراپی | چیستی، عملکرد، انواع، مزایا و معایب

ایمونوتراپی یا ایمنی درمانی، روش‌های درمانی جدیدی هستند که با تمام قوا و به طور تخصصی به جنگ انواع مختلف سرطان می‌روند. از آنجایی که بعضی از سرطان‌ها روز به روز پیچیده‌تر می‌شوند و سلول‌های تومور بیشتر یاد می‌گیرند چطور از سلول‌های ایمنی فرار کنند، محققان به دنبال روش‌های هستند که این سلول‌ها را به دست سیستم ایمنی گیر بیاندازند! با این روش جدید، سیستم ایمنی طوری تقویت می‌شود که بتواند بهتر و سریع‌تر عمل کند و اجازه ندهد سلول‌های سرطانی مخفی شوند یا فرار کنند. با ما در مجله بیوزوم همراه باشید تا ببینیم این روش درمانی نوین دقیقاً چطور عمل می‌کند.

ایمونوتراپی چیست؟

ایمنی درمانی یک روش درمانی برای سرطان است که از سیستم ایمنی بدن شما برای پیدا کردن و نابود کردن سلول‌های سرطانی استفاده می‌کند. یکی از وظایف سیستم ایمنی، شناسایی و کشتن مهاجمانی مثل سلول‌های سرطانی است. ایمنی درمانی با تقویت سیستم ایمنی، کمک می‌کند تا این سیستم بتواند سلول‌های سرطانی بیشتری را پیدا کند و از بین ببرد.

ایمونوتراپی یک درمان بسیار مؤثر برای سرطان است که می‌تواند به برخی از افراد مبتلا به سرطان کمک کند تا عمر طولانی‌تری داشته باشند. محققان پزشکی در حال توسعه داروهای جدیدی هستند تا بتوانند با این روش نوین، انواع بیشتری از سرطان را درمان کنند.

سیستم ایمنی و ایمونوتراپی

وظیفه‌ی سیستم ایمنی ما، محافظت از بدن در برابر عفونت و بیماری‌ها است. علاوه بر این، سیستم ایمنی می‌تواند بدن ما را در برابر پیشرفت سرطان نیز حفاظت کند. این سیستم شامل غدد لنفاوی، طحال و گلبول‌های سفید خون است. به طور معمول، سیستم ایمنی می‌تواند سلول‌های معیوب را در بدن شناسایی و نابود کند و از رشد سرطان جلوگیری کند. اما گاهی اوقات با وجود این سد دفاعی، سرطان می‌تواند پیشرفت کند که معمولاٌ علت این پیشرفت عوامل زیر هستند:

• تعداد گلبول‌های سفید خون کم است، بنابراین سیستم ایمنی ضعیف‌تر از این است که توانایی شناسایی و از بین بردن سلول‌های سرطانی را داشته باشد.
• سلول‌های سرطانی سیگنال‌هایی تولید می‌کنند که مانع از حمله سیستم ایمنی به آنها می‌شوند.
• سلول‌های سرطانی پنهان می‌شوند یا از سیستم ایمنی فرار می‌کنند.

دانستن این موضوع به پزشکان کمک می‌کند تا راه‌هایی برای توسعه درمان‌های سرطان پیدا کنند. انواع مختلفی از درمان‌های ایمنی درمانی وجود دارد که به روش‌های مختلفی به سیستم ایمنی کمک می‌کنند تا سلول‌های سرطانی را شناسایی و به آنها حمله کنند.

ایمونوتراپی چگونه کار می‌کند؟

سیستم ایمنی بدن وظیفه دارد که از ما در برابر مهاجم‌های مختلف، از جمله آلرژن‌ها و ویروس‌ها، محافظت کند. همچنین این سیستم می‌تواند سلول‌های آسیب‌دیده‌ای که ممکن است سرطانی شوند را تشخیص داده و با اقدامات هوشمندانه آن‌ها را نابود کند. سیستم ایمنی سلول‌های خاصی دارد که دائماً در بدن گشت می‌زنند تا مهاجمان را پیدا کنند و اگر یک سلول آسیب‌دیده یا سرطانی پیدا کنند، آن را نابود می‌کنند. این کار باعث می‌شود تومورهای سرطانی نتوانند رشد کنند و گسترش یابند. از طرف دیگر، سرطان یک هدف پویا است و سلول‌های سرطانی با روش‌های مختلفی از سیستم ایمنی مخفی می‌شوند یا از آن فرار می‌کنند که کشتن آن‌ها را مشکل می‌کند. ایمونوتراپی با موارد زیر کار می‌کند:

• آموزش سیستم ایمنی تا بتواند بیشتر برای پیدا کردن و نابود کردن سلول‌های سرطانی تلاش کند.
• کمک به بدن برای تولید سلول‌های ایمنی که به طور مؤثر سلول‌های سرطانی را پیدا و نابود کنند.

انواع ایمونوتراپی

حالا که نحوه عملکرد ایمنی درمانی را بررسی کردیم، میخواهیم انواع آن را توضیح دهیم. انواع مختلفی از ایمونوتراپی برای درمان سرطان استفاده می‌شوند. در این قسمت با ما همراه باشید تا به بررسی انواع آن بپردازیم.

مهارکننده‌های ایست‌های بازرسی ایمنی (Immune checkpoint inhibitors)

سیستم ایمنی بدن ما یک سیستم دفاعی قدرتمند است که گاهی اوقات می‌تواند بیش از حد قدرتمند باشد. از این رو، بدن ایست‌های بازرسی دارد تا از واکنش بیش از حد سیستم ایمنی به مهاجمان و یا آسیب به سلول‌های سالم جلوگیری کند. برای مثال، مغز استخوان گلبول‌های سفید خون به نام لنفوسیت‌های T یا سلول‌های T را تولید می‌کند. سلول‌های T از بدن در برابر عفونت محافظت می‌کنند و به سلول‌های سرطانی حمله می‌کنند. ایست‌های بازرسی ایمنی با پروتئین‌های روی سطح سلول‌های T ارتباط برقرار می‌کنند.

نحوه عملکرد مهارکننده‌های ایست‌های بازرسی ایمنی

پروتئین‌های ایست بازرسی و سایر پروتئین‌ها، جریان سیگنال‌ها به سلول‌های T را مدیریت می‌کنند و به آن‌ها می‌گویند که در چه زمانی روشن و خاموش شوند؛ مانند ناظران ترافیک که با خاموش و روشن کردن چراغ‌های راهنمایی، جریان ترافیک را مدیریت می‌کنند. سلول‌های T روشن می‌شوند تا سلول‌های سرطانی را بکشند و از طرف دیگر خاموش می‌شوند تا به سلول‌های طبیعی آسیب نرسانند. مهارکننده‌های ایست بازرسی داروهای ایمنی درمانی هستند که با شکستن ارتباط بین پروتئین‌های ایست بازرسی و سایر پروتئین‌ها کار می‌کنند. شکستن ارتباط میان سلول‌های T و پروتئین‌های مذکور، مانع از این می‌شود که سلول‌های پروتئینی به سلول‌های T بگویند خاموش شوند. به این ترتیب، سلول‌های T به کشتن سلول‌های سرطانی ادامه می‌دهند.

از مهارکننده‌های ایست‌های بازرسی ایمنی برای درمان کدام سرطان‌ها استفاده می‌شود؟

پزشکان معمولاً از مهارکننده‌های ایست بازرسی برای درمان انواع مختلفی از سرطان استفاده می‌کنند. به طور کلی، آنها از این داروها برای درمان سرطان پیشرفته، سرطانی که در نقاط مختلف بدن گسترش یافته باشد، سرطانی که با جراحی قابل درمان نیست یا سرطانی که به درمان‌های دیگر پاسخ نداده است، استفاده می‌کنند. پزشکان ممکن است مهارکننده‌های ایست‌های بازرسی را با درمان‌های دیگر، از جمله شیمی‌درمانی یا درمان هدفمند، ترکیب کنند. لیست زیر شامل سرطان‌هایی است که معمولاً به کمک این مهارکننده‌ها درمان می‌شوند، البته انتظار می‌روند با گسترش تحقیقات، این لیست بلندتر شود و انواع بیشتری از سرطان‌ها قابل درمان با مهارکننده‌های ایست بازرسی باشند.

• سرطان مثانه
• سرطان دهانه رحم
• سرطان مری
• سرطان سر و گردن
• کارسینوم هپاتوسلولار (Hepatocellular carcinoma)
• سرطان سینه سه‌گانه منفی پرخطر (High-risk triple-negative breast cancer)
• سرطان کلیه
• ملانوما
• مزوتلیوم (Mesothelioma)
• سرطان ریه غیر کوچک سلولی (Non-small cell lung cancer)

درمان انتقال سلول T (T-cell transfer therapy)

این درمان که درمان سلولی تطبیقی، ایمونوتراپی تطبیقی یا درمان سلولی ایمنی نیز نامیده می‌شود، توانایی سیستم ایمنی را برای نابود کردن سلول‌های سرطانی بهبود می‌بخشد. طی این درمان، پزشکان ابتدا سلول‌های ایمنی شما را می‌گیرند. از بین این سلول‌ها آنهایی که بیشترین فعالیت را در برابر سرطان دارند، انتخاب می‌شوند یا طوری در آزمایشگاه تغییر داده می‌شوند تا بهتر به سلول‌های سرطانی حمله کنند. سپس سلول‌های منتخب به مقدار زیاد در آزمایشگاه رشد داده می‌شوند. پس از رشد، این سلول‌ها به بدن بازگردانده می‌شوند تا بتوانند سلول‌های سرطانی را بکشند. درمان CAR T-cell و درمان لنفوسیت نفوذکننده به تومور (Tumor-infiltrating lymphocyte therapy) دو نوع اصلی این درمان هستند.

نحوه عملکرد درمان CAR T-cell

در درمان گیرنده آنتی‌ژن کایمریک سلول T یا (CAR) T-cell، سلول‌های T به ماشین‌های مبارزه با سرطان تبدیل می‌شوند تا کارآمدتر عمل ‌کنند. سیستم ایمنی، بدن را با ردیابی پروتئین‌هایی به نام آنتی‌ژن که روی سطح سلول‌های مهاجم قرار دارند، نظارت می‌کند. سلول‌های T از گیرنده‌های خود برای گرفتن و مهاجمان استفاده می‌کنند و حتی می‌توانند آنها را بکشند. اما آنتی‌ژن‌ها می‌توانند خود را پنهان کنند. درمان CAR T-cell تضمین می‌کند که سلول‌های T شما فریب نخورند.

از CAR T-cell برای درمان کدام سرطان‌ها استفاده می‌شود؟

این درمان برخی ازانواع سرطان‌های خون را درمان می‌کند. به عنوان مثال برخی انواع لوسمی (Leukemia) ، لنفوم (Lymphoma) و میلوما متعدد (Multiple myeloma) با CAR T-cell قابل درمان هستند. محققان در حال بررسی استفاده از این روش برای سرطان پستان و مغز (Breast and brain cancer) نیز هستند.

نحوه عملکرد لنفوسیت‌های نفوذی به تومور (TIL)

لنفوسیت‌های نفوذی به تومور مانند گروه کوچکی از سربازان هستند که برای شناسایی قلمرو دشمن وارد عمل می‌شوند. این سلول‌ها می‌توانند به نزدیکی یا داخل تومورهای سرطانی نفوذ کنند، اما نمی‌توانند به‌طور مؤثر با سلول‌های سرطانی مبارزه کنند، زیرا تعدادشان اندک است. آنها همچنین نمی‌توانند درخواست نیروی کمکی کنند، زیرا قادر به جلوگیری از سیگنال‌هایی که سلول‌های سرطانی برای سرکوب سیستم ایمنی ارسال می‌کنند، نیستند.

در درمان با TIL، پزشکان سلول‌های TIL را بزرگ‌تر و قوی‌تر می‌کنند. در ابتدا این سلول‌ها را از تومورها استخراج می‌کنند و با استفاده از موادی آنها را تقویت می‌کنند تا رشد کنند. هنگامی که این سلول‌های TIL جدید و بهبودیافته به تومورهای سرطانی بازگردانده می‌شوند، می‌توانند سلول‌های سرطانی را نابود کنند و سیگنال‌هایی که سیستم ایمنی را سرکوب می‌کنند، مختل سازند.

از TIL برای درمان کدام سرطان‌ها استفاده می‌شود؟

سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) هنوز درمان با TIL را به‌عنوان یک روش استاندارد برای درمان سرطان تأیید نکرده است. محققان در حال بررسی استفاده از درمان TIL برای درمان ملانوما (Melanoma)، سرطان دهانه رحم (Cervical Squamous Carcinoma) و سرطان مجرای صفراوی (Cholangiocarcinoma) هستند.

آنتی ‌بادی‌های مونوکلونال (Monoclonal antibodies)

آنتی ‌بادی‌ها بخشی از خط مقدم دفاع بدن هستند که وقتی سیستم ایمنی مهاجمی را شناسایی می‌کند، وارد عمل می‌شوند. این‌ها پروتئین‌هایی هستند که با علامت‌گذاری مهاجمان، به سیستم ایمنی کمک می‌کنند تا آنها را از بین ببرد. آنتی بادی‌های مونوکلونال پروتئین‌های سیستم ایمنی هستند که در آزمایشگاه ساخته شده‌اند. این آنتی‌ بادی‌ها طوری طراحی شده‌اند که به اهداف خاص روی سلول‌های سرطانی متصل شوند. برخی از آنها سلول‌های سرطانی را علامت‌گذاری می‌کنند تا بهتر توسط سیستم ایمنی دیده و نابود شوند. آنتی ‌بادی‌های مونوکلونال یک نوع ایمونوتراپی هستند که ممکن است آنتی ‌بادی‌های درمانی نیز نامیده شوند.

نحوه عملکرد آنتی‌بادی‌های مونوکلونال

آنتی‌بادی‌های ساخته‌شده در آزمایشگاه ممکن است به بخش‌هایی از سلول سرطانی حمله کنند. برای مثال، آنها می‌توانند پروتئین‌های غیرطبیعی در سلول‌های سرطانی را مسدود کنند. همچنین این آنتی‌بادی‌ها می‌توانند سلول‌های سرطانی را هدف قرار دهند تا داروها، سموم یا مواد رادیواکتیو را به‌طور خاص به آنها برسانند و این سلول‌ها را نابود کنند. (پزشکان این روش را نوعی درمان هدفمند می‌دانند. در درمان هدفمند، ژن‌ها، پروتئین‌ها یا بافت‌های خاصی که تومورها در آنها رشد می‌کنند، مورد هدف قرار می‌گیرند.)

از آنتی‌بادی مونوکلونال برای درمان کدام سرطان‌ها استفاده می‌شود؟

سازمان غذا و دارو (FDA) بیش از ۶۰ داروی مختلف آنتی‌بادی مونوکلونال را تأیید کرده است که طیف گسترده‌ای از سرطان‌ها را درمان می‌کنند. انواع رایج سرطان‌هایی که با این روش درمان می‌شوند، عبارتند از:

• سرطان مثانه
• سرطان سینه ، از جمله سرطان سینه سه‌گانه منفی (Triple-Negative Breast Cancer)
• سرطان روده بزرگ
• لنفوم‌ها ، از جمله لنفوم غیرهوچکین  (Non-Hodgkin Lymphoma)، لنفوم سلول T پوستی (Cutaneous T-Cell Lymphoma) و لنفوم سلول B  (B-Cell Lymphoma)
• لوسمی ، از جمله لوسمی لنفوبلاستیک حاد  (Acute Lymphoblastic Leukemia)، لوسمی سلول مودار  (Hairy Cell Leukemia)، لوسمی میلوئیدی حاد (Acute Myeloid Leukemia) و لوسمی لنفوسیتی مزمن  (Chronic Lymphocytic Leukemia)
• مولتیپل میلوما
• سرطان ریه غیر کوچک سلولی (Non-Small Cell Lung Cancer)

واکسن‌های سرطان (Cancer vaccines)

برخی از واکسن‌ها، مانند واکسن ویروس پاپیلومای انسانی  (HPV)، از شما در برابر بیماری‌های عفونی که با سرطان مقعد  (Anal Cancer)، سرطان گلو (Throat Cancer) و سرطان آلت تناسلی (Penile Cancer) مرتبط هستند، محافظت می‌کنند. این واکسن‌ها از ابتلا به عفونتی که ممکن است بعداً به سرطان منجر شود، جلوگیری می‌کنند. واکسن‌های سرطان از بروز سرطان پیشگیری نمی‌کنند، اما اگر به سرطان مبتلا شوید، به بدن شما آموزش می‌دهند که چگونه با آن مبارزه کند.

نحوه عملکرد واکسن‌های سرطان

واکسن‌هایی که در برابر سرطان محافظت می‌کنند، به سیستم ایمنی شما کمک می‌کنند تا آنتی‌ژن‌های موجود در سلول‌های سرطانی را شناسایی کند. مانند سایر واکسن‌ها، این واکسن‌ها از تمام یا بخشی از سلول‌های سرطانی استفاده می‌کنند تا بدن شما بتواند تومورهای مضر را تشخیص دهد.

محققان در حال بررسی روش‌های مختلف برای ساخت واکسن‌های سرطان هستند. سازمان غذا و دارو آمریکا یک واکسن سرطان را تأیید کرده است که از یک سلول ایمنی استفاده می‌کند و به آنتی‌ژن‌های خاص در سلول‌های سرطان پروستات (Prostate Cancer)  واکنش نشان می‌دهد.

تعدیل ‌کننده‌های سیستم ایمنی (Immune system modulators)

تعدیل کننده‌ها موادی هستند که پاسخ بدن شما به سرطان را تقویت می‌کنند. این تعدیل کننده‌‌ها شامل سیتوکین‌ها،BCG  و داروهای تعدیل کننده می‌شوند. برخی از این عوامل بر بخش‌های خاصی از سیستم ایمنی تأثیر می‌گذارند، در حالی که برخی دیگر به شکل کلی‌تر بر سیستم ایمنی اثر می‌گذارند.

سیتوکین‌ها (Cytokine)

سیتوکین‌ها پروتئین‌هایی هستند که پاسخ سیستم ایمنی به مهاجمان، از جمله سلول‌های سرطانی، را مدیریت می‌کنند. این پروتئین‌ها رشد و فعالیت سلول‌های ایمنی و خونی را کنترل می‌کنند.

به‌عنوان مثال، سیتوکین‌ها به سیستم ایمنی شما سیگنال می‌دهند که زمان مقابله با مهاجمانی مانند سلول‌های سرطانی فرا رسیده است. آنها ارتباط بین سلول‌های سیستم ایمنی را تسهیل می‌کنند تا این سلول‌ها بتوانند حملات خود را هماهنگ کنند. همچنین سیتوکین‌ها از طریق ارسال سیگنال‌هایی که به سلول‌های سالم کمک می‌کند بیشتر زنده بمانند و سلول‌های سرطانی را به مرگ وادار کنند، باعث نابودی سلول‌های سرطانی کمک می‌شوند. پزشکان از دو نوع سیتوکین برای درمان سرطان استفاده می‌کنند:

• اینترفرون‌ها: این مواد به سیستم ایمنی شما کمک می‌کنند با سرطان مبارزه کند و رشد سلول‌های سرطانی را کند می‌کنند. متخصصان ممکن است از اینترفرون‌های ساخته‌شده در آزمایشگاه برای درمان انواع مختلف سرطان استفاده کنند.
• اینترلوکین‌ها: این پروتئین‌ها پاسخ ایمنی را آغاز می‌کنند و به سلول‌های سیستم ایمنی کمک می‌کنند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. یک نوع خاص اینترلوکین به نام IL-2 تعداد گلبول‌های سفید خون را در بدن شما افزایش می‌دهد، از جمله سلول‌های T و B که با سرطان مبارزه می‌کنند. مانند اینترفرون‌ها، متخصصان ممکن است از اینترلوکین‌های آزمایشگاهی برای درمان سرطان پوست و سرطان کلیه استفاده کنند.

داروهای تعدیل کننده

داروهای تعدیل کننده، که به‌عنوان اصلاح‌کننده‌های پاسخ زیستی نیز شناخته می‌شوند، داروهایی هستند که سیستم ایمنی شما را تقویت می‌کنند. برخی از این داروها از تشکیل رگ‌های خونی جدید توسط تومورهای سرطانی جلوگیری می‌کنند. پزشکان ممکن است از این داروها برای درمان افراد مبتلا به اشکال پیشرفته برخی از انواع لنفوم‌ها (Lymphomas) استفاده کنند. این داروها عبارتند از:

• تالیدومید  (Thalidomide – Thalomid®)
• لنالیدومید (Lenalidomide – Revlimid®)
• پومالیدومید  (Pomalidomide – Pomalyst®)
• ایمی‌کوئیمود  (Imiquimod – Aldara®, Zyclara®)

تالیدومید، لنالیدومید و پومالیدومید باعث می‌شوند سلول‌ها سیتوکین IL-2 را آزاد کنند. IL-2 به بدن کمک می‌کند گلبول‌های سفید بیشتری برای مبارزه با سرطان تولید کند. این سه دارو همچنین از رشد تومورهای سرطانی جلوگیری می‌کنند، زیرا مانع از تشکیل رگ‌های خونی جدیدی می‌شوند که تومورها برای رشد به آنها نیاز دارند. ایمی‌کوئیمود نیز باعث می‌شود سلول‌ها سیتوکین‌ها را آزاد کنند.

تالیدومید، لنالیدومید و پومالیدومید به‌عنوان داروهای تعدیل کننده طبقه‌بندی می‌شوند که سیستم ایمنی را تحریک می‌کنند و از تشکیل رگ‌های خونی جدید برای تغذیه سلول‌های میلوما جلوگیری می‌کنند.

تالیدومید و لنالیدومید برای درمان افرادی که به‌تازگی تشخیص داده شده‌اند، تأیید شده‌اند. لنالیدومید و پومالیدومید همچنین برای درمان میلومای عودکننده (Recurrent Myeloma) مؤثر هستند. این داروها سیستم ایمنی را تحریک می‌کنند و برخی از آنها از تشکیل رگ‌های خونی جدید توسط تومورها جلوگیری می‌کنند. پزشکان اغلب از این داروها برای درمان سرطان متازتازی (Metastatic Cancer) استفاده می‌کنند.

کدام سرطان‌ها با ایمونوتراپی درمان می‌شوند؟

با توجه به وجود انواع مختلف ایمنی درمانی، بسیاری از سرطان‌ها قابل درمان با این روش هستند. داروهای ایمنی درمانی برای درمان بسیاری از انواع سرطان تأیید شده‌اند، اما هنوز به اندازه جراحی، شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی به‌طور گسترده مورد استفاده قرار نگرفته‌اند.

ایمونوتراپی چگونه ارائه می‌شود؟

انواع مختلف ایمنی درمانی ممکن است به روش‌های مختلفی ارائه شوند. این روش‌ها عبارتند از:

• داخل وریدی (IV): ایمونوتراپی مستقیماً به داخل ورید تزریق می‌شود.
• خوراکی: ایمنی درمانی به‌صورت قرص یا کپسول‌هایی که بلعیده می‌شوند، ارائه می‌شود.
• موضعی: ایمنی درمانی به‌صورت کرمی است که روی پوست مالیده می‌شود و برای سرطان پوست اولیه مناسب است.
• داخل مثانه‌ای: ایمنی درمانی مستقیماً به داخل مثانه وارد می‌شود.

عوارض جانبی ایمونوتراپی چیست؟

مانند بسیاری از درمان‌های سرطان، ایمونوتراپی نیز عوارض جانبی دارد که می‌تواند بر زندگی روزمره بیمار تأثیر بگذارد. سیستم ایمنی از کل بدن محافظت می‌کند و ایمونوتراپی این سیستم را اصلاح می‌کند تا به‌طور مؤثرتری با سرطان مبارزه کند.

اما گاهی سلول‌های ایمنی به سلول‌های سالم حمله می‌کنند و در بافت‌های سالم التهاب ایجاد می‌کنند. این پدیده به‌عنوان عارضه مرتبط با ایمنی (irAE) شناخته می‌شود. حدود ۲۰ درصد از افرادی که ایمنی درمانی دریافت می‌کنند، عوارض شدید مرتبط با ایمنی را تجربه می‌کنند. این عوارض شامل موارد زیر هستند:

• خستگی
• بثورات خارش‌دار
• اسهال
• تهوع و استفراغ
• کاهش سطح هورمون تیروئید

ریسک‌ها و مزایای ایمونوتراپی

مزایا

ایمنی درمانی می‌تواند برای سرطان‌هایی که به درمان‌های سنتی پاسخ نداده‌اند یا پس از درمان دوباره عود کرده‌اند (Recurrent Cancer)، یک روش مؤثر باشد.

ریسک‌ها

ایمونوتراپی برای همه انواع سرطان یا همه افراد مؤثر نیست. بیشتر درمان‌های ایمنی درمانی عوارض جانبی دارند. اگر پزشکان ایمونوتراپی را توصیه کنند، عوارض جانبی خاص این درمان را توضیح می‌دهند و راه‌های مدیریت آنها را به بیمار ارائه می‌دهند.

جمع‌بندی

در این مطلب درباره ایمنی درمانی آموختیم و دیدیم این روش درمانی چیست و چطور به سیستم ایمنی ما کمک می‌کند. در ادامه انواع آن را بررسی کردیم و بررسی کردیم هر کدام از انواع آن چطور عمل می‌کنند و چه سرطان‌هایی را درمان می‌کنند. در نهایت نحوه دریافت ایمنی درمانی؛ عوارض جانبی و مزایا و ریسک‌های آن را برشمردیم. همان‌طور که گفتیم، ایمنی درمانی می‌تواند نویدی برای درمان سرطان‌ها، بویژه سرطان‌های سخت و پیچیده باشد. محققان در تلاش هستند تا با پیشرفت روش‌های ایمونوتراپی، به تمام بیماران امیدی تازه‌ای بدهند.

1- عوارض جانبی ایمونوتراپی چیست؟

عوارض جانبی ایمنی درمانی معمولاً خستگی، ضایعات پوستی خارش دار، اسهال، تهوع، استفراغ و کاهش هورمون‌های تیروئیدی هستند.

2- چه کسانی می‌توانند از ایمونوتراپی استفاده کنند؟

کاندیدهای مناسب ایمونوتراپی معمولاً بیماران با سرطان‌های خاص (مثل ریه، پوست)، با سیستم ایمنی نسبتاً سالم، وضعیت جسمی پایدار و بدون بیماری خودایمنی شدید هستند. ایمنی درمانی اغلب برای مراحل پیشرفته یا پس از شکست درمان‌های دیگر استفاده می‌شود. پزشکان بر اساس آزمایشات و سابقه بیمار تعیین می‌کنند که آیا این روش درمانی مناسب است یا خیر.

3- ایمونوتراپی چطور کار می‌کند؟

ایمونوتراپی با تقویت یا رفع موانع سیستم ایمنی، آن را قادر می‌سازد تا به‌طور مؤثرتری با بیماری‌هایی نظیر سرطان مقابله کند. این روش یا سلول‌های ایمنی را فعال‌تر می‌کند، یا مهارکننده‌ها را غیرفعال می‌نماید، یا به سیستم ایمنی آموزش می‌دهد تا هدف را دقیق‌تر شناسایی کند.